Η ΕΣΗΕΜ-Θ και το καταραμένο φίδι

 (Ποιο αυγό είναι μεγαλύτερο;

Του φιδιού ή της στρουθοκαμήλου;)

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΩΥΣΗ,

δημοσιογράφου,
μέλους της ΕΣΗΕΜ-Θ

Με δεδομένο το γεγονός ότι η διοικούσα πλειοψηφία της ΕΣΗΕΜ-Θ δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τα αλλεπάλληλα εργασιακά «χαστούκια» που υφίσταται εδώ και καιρό η δημοσιογραφία στη Μακεδονία και στη Θράκη, θα περίμενε κανείς να ασχοληθεί πολύ πιο ουσιαστικά, τουλάχιστον με τα χαστούκια του Ηλία Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη. 

Ωστόσο, η κεκτημένη ταχύτητα της συνήθειας, να αντιμετωπίζονται όσα συμβαίνουν με «στείρες» ανακοινώσεις που διαβαθμίζονται στην κλίμακα «ευχολογίου-καταγγελίας», οδήγησε στη σύνταξη και έκδοση μιας άχρωμης, άοσμης, και μάλλον προβλέψιμης ανακοίνωσης, που καταγγέλλει (φυσικά) την άνανδρη χειροδικία του Ηλία Κασιδιάρη σε βάρος της Λιάνας Κανέλλη και καταλήγει στην «ξύλινη» επισήμανση, πως «είναι επιτακτική ανάγκη όλου του δημοσιογραφικού κόσμου να μην αφήσει να επεκταθεί αυτό το νοσηρό φαινόμενο». 

Επιμένω να αναφέρομαι στη διοικούσα πλειοψηφία, παρά το γεγονός, πως το δ.σ. της ΕΣΗΕΜ-Θ αποφάσισε ομόφωνα να αντιδράσει στην άνανδρη επίθεση που έλαβε χώρα σε «ζωντανή» τηλεοπτική μετάδοση. Κι αυτό διότι, όπως μας ενημέρωσε ο συνάδελφος και μέλος του δ.σ. της ΕΣΗΕΜ-Θ Δημήτρης Ασπροπούλης, το κείμενο της «καταδίκης» συνετάχθη και εστάλη στα ΜΜΕ προς αναμετάδοση, χωρίς να έχουν λάβει έστω γνώση του περιεχομένου του, οι εκπρόσωποι των παρατάξεων της μειοψηφίας που ουσιαστικά το προσυπέγραψαν προκαταβολικά. Το να έχουν εγκρίνει το περιεχόμενο μιας ανακοίνωσης που κατ` ουσίαν συνυπέγραφαν, ή να είχαν κάτι να συνεισφέρουν σ` αυτό, μάλλον θεωρήθηκε από το Προεδρείο …χάσιμο χρόνου. Κάτι σαν τα «ευκόλως εννοούμενα» που δεν πειράζει αν «παραλείπονται». Έτσι, αυτή η σπάνια ευκαιρία του νεοσύστατου προεδρείου να επιτύχει (ακόμα και να πιστωθεί - γιατί όχι;) την επίδειξη σύμπνοιας του δημοσιογραφικού κόσμου σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, υποβιβάζεται σε μια ακόμα επίδειξη της λογικής «πλειοψηφία είμαστε, κι ό, τι θέλουμε κάνουμε». 

Θα αναρωτιέται τώρα κάποιος: «Και τι σε χαλάει ρε φίλε; Μήπως δεν συμφωνείς με την καταδίκη της πράξης; Ή μήπως δεν είναι νοσηρό το φαινόμενο;» 

Συμφωνώ απόλυτα με την καταδίκη της πράξης του Ηλία Κασιδιάρη και θεωρώ το φαινόμενο, όχι απλώς νοσηρό, αλλά εμετικό, που μας ευτελίζει ως χώρα, υποβιβάζοντας τον πολιτικό διάλογο σε επίπεδα ταϊβανέζικης ή κορεατικής κοινοβουλευτικής κλωτσοπατινάδας. Επίσης, αδιαφορώ εντελώς για το αν ο Ηλίας Κασιδιάρης θεωρεί ότι προκλήθηκε. Ακόμα κι έτσι αν είναι, ας μην «τσίμπαγε». Αν δεν μπορεί να κρατήσει τα νεύρα του, ας ασχοληθεί με κάτι πιο χαλαρωτικό, όπως η κηπουρική, ή η ζωγραφική τοπίων. 

Ωστόσο, έχω την ταπεινή προσωπική άποψη, πως το νοσηρό φαινόμενο της χρήσης βίας στον πολιτικό διάλογο, δεν περιορίζεται στο χθεσινό κασιδιαριλίκι. Αντιθέτως, το χθεσινό ελεεινό περιστατικό αποτελεί την …κορυφή ενός παγόβουνου, που κατέρχεται σε μεγάλο βάθος της δημόσιας ζωής, με σειρά περιστατικών εισαγωγής της βίας στον όποιο πολιτικό διάλογο, ένθεν κακείθεν. 

• Θα τολμήσει κάποιος να πει, ότι …δεν αποτελεί σύμπτωμα του ιδίου νοσηρού φαινομένου, η αιματηρή βιαιοπραγία σε βάρος του Κωστή Χατζηδάκη;
• Μήπως αποτελεί μικρότερη έκφραση φασισμού, ο «τυχαίος» ή προμελετημένος ξυλοδαρμός δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερς, από "αγνώστους" πάντα, αλλά ενίοτε κι από όργανα της τάξης, εξίσου "άγνωστα" (με πιο πρόσφατο το περιστατικό σε βάρος του προέδρου τους Μάριου Λώλου στην Αθήνα); 
• Μήπως δεν είναι εξίσου σύμπτωμα φασιστικής συμπεριφοράς, η ομηρία και ο προπηλακισμός πανεπιστημιακών για τις ιδέες που …τολμούν να διατυπώνουν ακόμα και εντός πανεπιστημίου; 
• Μήπως δεν αποτελεί σύμπτωμα ολοκληρωτικής νοοτροπίας, ή δια της βίας διακοπή δημοκρατικών διαδικασιών (συνεδριάσεων Συγκλήτου, φοιτητικών εκλογών); 
• Μήπως δεν αποτελούν σύμπτωμα της ίδιας της εισόδου της βίας στον πολιτικό διάλογο, οι οργισμένες εκφράσεις για 300 κρεμάλες, και οι ισοπεδωτικές προσεγγίσεις του τύπου «όλοι οι δημοσιογράφοι είναι αλήτες και ρουφιάνοι»; 

Θα μπορούσα να παραθέσω σειρά περιστατικών βίας, με ακροδεξιό «χρώμα», ή ακροαριστερό «χρώμα», ή ακόμα και με την απόλυτη αχρωματοψία του ιδεολογικώς ανένταχτου αγανακτισμένου. 

Για παράδειγμα: Πόσο απέχει η αγανάκτηση, από την …έντεχνη εκμετάλλευσή της; Πόσο απέχει το γιαούρτι, από την πέτρα; Πόσο απέχει η πέτρα από το χαστούκι; Πόσο απέχει το χαστούκι από το μαχαίρωμα; 

Η απάντηση ίσως είναι ευκολότερη από όσο νομίζουμε. Απέχουν όλα αυτά μεταξύ τους, τόσο, όσο απέχει ένα καμένο υποκατάστημα τραπέζης, από τρεις καμένους υπαλλήλους της, εκ των οποίων μία έγκυος.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ πως ο δημοσιογραφικός κόσμος και μέσω των επαγγελματικών ενώσεων, οφείλει να λάβει θέση και να αναλάβει ουσιαστική δράση, έναντι του νοσηρού φαινομένου. Συνολικά. Όχι μόνο αποσπασματικά. 

Με το σκεπτικό αυτό, λοιπόν, θα περίμενα να δω στην ανακοίνωση της ΕΣΗΕΜ-Θ, εκτός από το Αυγό του Φιδιού, που πολύ σωστά καταδεικνύεται και καταγγέλλεται, να επισημαίνεται και το …Αυγό της Στρουθοκαμήλου, δηλαδή του φαρισαϊσμού, που τείνει να αποτελέσει έναν σιωπηλό (πλην όμως πολύτιμο) σύμμαχο του φασισμού, που απλώνει τα επικίνδυνα πλοκάμια του στην ελληνική κοινωνία. 

Περίμενα να δω κάποια προαναγγελία δράσης και ουσιαστικής παρέμβασης της ΕΣΗΕΜ-Θ στη βορειοελλαδική κοινωνία, για ένα τόσο σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο: Ίσως, για παράδειγμα, με τη σύσταση ενός διαπαραταξιακού οργάνου που θα μπορούσε να αναλάβει την διοργάνωση σειράς ημερίδων κατά της χρήσης βίας στον πολιτικό διάλογο. Ίσως με την ανάληψη πρωτοβουλίας κατάρτισης πρότασης προς την ΠΟΕΣΥ για σθεναρή και ανυποχώρητη συλλογική νομική κινητοποίηση έναντι κάθε κρούσματος βίας σε βάρος εκπροσώπων του τύπου και λειτουργών της ενημέρωσης. 

Φυσικά δεν είδαμε τίποτα από όλα αυτά. 

Φυσικά, δεν ζητήθηκαν προτάσεις από τη μειοψηφία για το περιεχόμενο της ανακοίνωσης της ΕΣΗΕΜ-Θ.

Φυσικά δεν ετέθη υπόψη το περιεχόμενό της στην μειοψηφία για ενδεχόμενες προσθήκες, πριν αυτό προωθηθεί προς δημοσιοποίηση. 

Ίσως και πάλι, η ανακοίνωση να μην άλλαζε σε τίποτα. Όμως ποτέ δεν ξέρεις. 

Το βέβαιο είναι πως σε κάνουν όλα αυτά να αναρωτιέσαι. Ποιο Αυγό είναι το μεγαλύτερο; Εκείνο του Φιδιού; Ή εκείνο της Στρουθοκαμήλου; 

Και αν αναλογιστεί κανείς πόσο στρουθοκαμηλίζει επί χρόνια η ελληνική κοινωνία (και η Πολιτεία και μέρος του δημοσιογραφικού κόσμου) απέναντι σε όλα τα προβλήματα, που …ώθησαν εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους στην ακραία επιλογή, αξίζει να αναρωτιέται κανείς και κάτι ακόμα: 

Μήπως το Αυγό του Φιδιού, το κλωσάει Στρουθοκάμηλος;