Η «πόρτα» στη γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΜ-Θ

Της ΜΕΛΙΝΑΣ ΚΑΡΑΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΟΥ

Δύσκολο «να τρως πόρτα»… Τότε που ήμασταν έφηβοι στα clubs και στα parties και τώρα που είμαστε κοτζάμ δημοσιογράφοι, μεγάλοι και τρανοί, όπως έλεγε ο παππούς μου, ο Αριστείδης (συνήθως δίκαιος).

Κι όμως είδα αρκετούς από εμάς, τους… τρανούς, έξω από την αίθουσα της γενικής συνέλευσης της ΕΣΗΕΜ-Θ (Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης) να κοντοστέκονται και να ρωτούν ψιθυριστά συναδέλφους εάν  μπορούν να περάσουν το κατώφλι, για να παρακολουθήσουν - έστω - τις εργασίες του συνδικαλιστικού μας οργάνου, παρά το γεγονός ότι δεν έχουν καταβάλει την ετήσια συνδρομή, ύψους 105,65 ευρώ!
Η εικόνα αυτή μου θύμισε την «πόρτα που τρώγαμε», γιατί δε φορούσαμε τα κατάλληλα ρούχα ή γιατί απλώς δεν είχαμε λεφτά - αυτό φαινόταν από μακριά! Το face control μάς «έκοβε» για μια ακόμη φορά, όχι λόγω οικονομικής κρίσης ή έλλειψης αξιοπιστίας, αλλά λόγω δικών μας ενεργειών ή καλύτερα παραλείψεων! Οι δημοσιογράφοι έκλειναν την πόρτα σε δημοσιογράφους!
Πέρα από διαδικαστικά και καταστατικά, δε θα έπρεπε τώρα, που χάνονται όλα, να σπεύσουν όλοι; Τι έγινε και εκατοντάδες συνάδελφοί μας μένουν ή τους αφήνουν «στην απέξω»; Αδιαφορούν όσοι είναι εντός ή απλώς οι εκτός «δεν έχουν μία», όπως ακριβώς δεν έχουμε πια εφημερίδες, ενημερωτικά ραδιόφωνα, portals ή τηλεοπτικούς σταθμούς;
Σήκωσα... κεφάλι, αν και δεν είχα πληρωμένες δυο ετήσιες συνδρομές, λόγω τρίχρονης αυτασφάλισης, και πέρασα το κατώφλι, για να βρω απαντήσεις. Ανεβαίνοντας τις σκάλες του περιπτέρου 8 της ΔΕΘ, διαπίστωσα πως η «ουρά» στο… ταμείο ήταν μεγάλη, όχι όμως όση θα έπρεπε. Όλοι κι όλοι διακόσιοι δημοσιογράφοι, από τους περίπου 860, τακτοποιούσαμε τις οφειλές μας, για να μπούμε στην αίθουσα της… συμμετοχής και της ψήφου!
Οι υπόλοιποι «χάθηκαν» στο δρόμο, είτε γιατί δεν είχαν τα χρήματα της συνδρομής είτε γιατί αποθαρρύνθηκαν - πιθανόν λόγω της νοοτροπίας του club και της «πόρτας». Έτσι δε γινόταν μια ζωή; Όσοι έχουμε… μέσο περνάμε, οι υπόλοιποι βλέπουμε από μακριά.

Τα πηγαδάκια πολλά, όσα και οι παρατάξεις. Όλων των υποψηφίων. Υπήρχαν και μερικοί... ξωσχολικοί», που, λόγω της κρισιμότητας των καιρών, είπαν να δουν τι γίνεται ή… τι τους γίνεται! Μαζί τους κι εγώ. Αποφασισμένη να συμμετάσχω, να παρακολουθήσω, να μάθω, να ρωτήσω και στην τελική ευθεία να δουλέψω, μπας και αλλάξει κάτι προς το καλύτερο.

Οι επικεφαλής  των παρατάξεων άρχισαν να μιλούν για ανέργους, δυστυχώς χωρίς αυτούς στο ακροατήριο. Επίσης για συμβάσεις και θέσεις εργασίας, που «κόπηκαν», καθώς και για τα λιγοστά ΜΜΕ που αντέχουν ακόμη - μάλλον όχι για πολύ - λόγω κρατικής ή δημοτικής επιχορήγησης! Στο πόντιουμ των ομιλητών ανέβηκαν και συνάδελφοι με προσωπικά προβλήματα, όπως ο συνάδελφος που εκδιώχτηκε από το Γραφείο Τύπου του τάδε Δήμου και ήθελε η Ένωση Συνατκών να παρέμβει ή η ρεπόρτερ του δημόσιου καναλιού, που «επαναστάτησε» λόγω αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς του διευθυντή συνδικαλιστή.

Κι όσο τα προβλήματα παρήλαυναν μπροστά μου, αναρωτήθηκα και για τα δικά μου. Επίσης για τα προβλήματα αυτών που δεν ήταν εκεί, γιατί δεν είχαν δουλειά κι ένιωθαν ταπεινωμένοι, ή γιατί είχαν κουτσά-στραβά μια... δουλίτσα ή απλώς γιατί δεν περιμένουν κάτι ενθαρρυντικό από το σωματείο που τους εκπροσωπεί στα ασφαλιστικά και τα ιατροφαρμακευτικά θέματα, αλλά και στην κοινωνία. 
«Ευτυχώς», ακούστηκα να λέω στους γύρω μου, «εγώ δεν αποθαρρύνομαι εύκολα. Όσο με διώχνουν τόσο πεισμώνω, τόσο παλεύω». 

Η συμμετοχή είναι το στοίχημα μου και σ΄ αυτές τις εκλογές. Εμείς θα σώσουμε τους εαυτούς μας, τις οικογένειες μας και τις δουλειές μας. Αν είμαστε παρόντες και παρούσες στα προβλήματα, θα βρούμε και τις λύσεις. Θα τις απαιτήσουμε μαζί με τα δικαιώματα, όπως ακριβώς απαιτούνται συνδρομές και άλλες υποχρεώσεις. 

Εμείς για μας.
Όχι οι βολεμένοι για τους ταλαιπωρημένους. 
Ούτε οι εργαζόμενοι για τους ανέργους. 
Αυτά ας σταματήσουν ή καλύτερα ας τους σταματήσουμε…