Αναζητώντας την Ψυχή της Δημοκρατίας

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΩΥΣΗ,

υποψήφιου για το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΜ-Θ

- Πού πας να μπλεχτείς, ρε Βαγγέλη; Θα σε «φάνε» ζωντανό. Δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις; 

Η παραπάνω ήταν η πρώτη αντίδραση φίλου και συναδέλφου στο άκουσμα της πρόθεσής μου να συμμετάσχω στις εκλογές της ΕΣΗΕΜ-Θ ως υποψήφιος. Υποθέτω πως δεν είμαι ο μόνος που «εισέπραξε» κάτι τέτοιο. 

Ήταν μια αντίδραση που εξέπεμπε πολλή απογοήτευση, αρκετή οργή, μια ισχυρή δόση πικρίας, ενδεχομένως λίγη αηδία και άφθονη... παραίτηση. Εκείνην ακριβώς τη στιγμή η πρόθεση έγινε απόφαση! 

Όχι επειδή έχω πρεμούρα να αποκτήσω τον τίτλο του «συνδικαλιστή». Κάθε άλλο! Το ζητούμενο δεν είναι σώνει και καλά η εκλογή, αλλά η Συμμετοχή. Από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να ενταχθώ σε μια ομάδα ενεργή, θα βρω τρόπο να βοηθώ εκείνους τους συναδέλφους του συνδυασμού που θα εκλεγούν, στην προσπάθειά τους να εργαστούν για όλους τους υπόλοιπους, ανεξαρτήτως συνδυασμού.

Ούτε επειδή δεν έχω «κάτι καλύτερο να κάνω». Επειτα από δύο χρόνια μεταξύ ανεργίας και υποαπασχόλησης, ίσως θα έπρεπε, λογικά σκεπτόμενος, να κοιτάξω μόνον τη δουλειά μου (που είναι ακόμα στα «σκαριά») και να αφήσω άλλους να «μπλεχτούν»! 

Όμως, αυτή η ψυχική παραίτηση που «διέγνωσα» στη στάση του συναδέλφου, είναι η χειρότερη αντίδραση που μπορεί να έχει ο δημοσιογραφικός κόσμος στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Είναι μια ψυχική παραίτηση, στην οποία τον οδηγεί, όχι μόνο η ανεργία, η λαίλαπα των δυσμενών εργασιακών αλλαγών και η απαξίωση της δημοσιογραφίας, εξαιτίας λίγων, αλλά και η αίσθηση πως το συνδικαλιστικό μας όργανο, η ΕΣΗΕΜ-Θ, τα παρακολουθεί όλα αυτά σχεδόν αμαχητί, περίπου αμέτοχο και κατ` ουσίαν… ανόργανο. 

Διότι δράση δεν είναι οι απεργίες στο βρόντο για το φαίνεσθαι, όταν δε συνοδεύονται από «ζύμωση» παραγωγής κάποιου θετικού αποτελέσματος. Και θετικό αποτέλεσμα δεν είναι οι 20 απολύσεις, αντί για 30 που είχαν ακουστεί πως θα γίνουν. Αυτό είναι τακτική παραπληροφόρησης που διδάσκεται σε «πρωτοετείς» (που λέει κι ο Παπούλιας).

Οπωσδήποτε, δεν είναι δράση οι ανακοινώσεις, με τις οποίες «η Διοίκηση της ΕΣΗΕΜ-Θ στηρίζει» τους απολυμένους, τους άνεργους, όταν η ίδια η Διοίκηση (κατά πλειοψηφία) αρνείται στους άνεργους και στους απλήρωτους το δικαίωμα ψήφου, επειδή… δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν. 

Στήριξη σημαίνει πράξη. Σημαίνει πρωτοβουλία. 

Σημαίνει ουσιαστική διαπραγμάτευση για την προστασία θέσεων εργασίας και αξιοποίηση των δυνατοτήτων της ΕΣΗΕΜ-Θ για δημιουργία νέων. 

Σημαίνει αναζήτηση και υλοποίηση νέων ιδεών για την πραγματική στήριξη των δημοσιογράφων και της δημοσιογραφίας. 

Και λεφτά μπορεί να μην υπάρχουν, αλλά, Δόξα τω Θεώ, ιδέες υπάρχουν. Συμμετοχή στην υλοποίησή τους χρειάζεται...

Μα, εδώ τι έγινε; Δεν επετράπη (κατ΄ ουσίαν) στους συναδέλφους να ψηφίσουν. Κι ας μην ακούω τα περί 40 ευρώ. Ούτε τα 5 ευρώ θα άκουγα. Γιατί ξέρω πως είναι να ζεις μόνο με το μισθό της συζύγου να μπαίνει στο σπίτι (αν έχεις την τύχη να μην είναι το ίδιο άνεργη με σένα) ή με τη βοήθεια των συνταξιούχων γονέων. Αυτό που έγινε με τη «διευκόλυνση» των 40 ευρώ, αυτό που γίνεται χρόνια τώρα, με τη σύνδεση ψήφου και συνδρομής, είναι –κατά την ταπεινή μου άποψη- ο ευτελισμός της Δημοκρατίας.

Συνηθίζουμε να λέμε οι δημοσιογράφοι, πως η Δημοσίευση είναι η Ψυχή της Δημοκρατίας. Χρειάζεται ίσως να σου στερήσουν το δικαίωμα λόγου και ψήφου, για να αντιληφθείς πως Ψυχή της Δημοκρατίας είναι η Συμμετοχή! 

Γι` αυτό αποφάσισα να προσθέσω το όνομά μου δίπλα σ` αυτό του Δημήτρη Ασπροπούλη, του Γιώργου Μούλκα και των άλλων καλών συναδέλφων, που συνθέτουν το ψηφοδέλτιο του συνδυασμού «Δημοσιογράφοι ΣυμμΕτέχουν» για το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΜ-Θ. Το έκανα, αναζητώντας την Ψυχή της Δημοκρατίας… 

Και γιατί όχι; Λιγή έως πολλή αποτελεσματικότητα και ουσία. Τη θέλω τη ρημάδα! Τι να κάνω;

Και ας μη με ρωτήσει κανείς, γιατί δεν έλαβα θέση με λόγο και ψήφο κατά την πρόσφατη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΜ-Θ. Εκείνην τη μέρα δεν είχα ακόμα χρήματα,  για να πληρώσω τα 200 ευρώ που χρωστούσα…